-
1 Κόλχοι
1 Colchians δέσποινα Κόλχων Medea P. 4.11κελαινώπεσσι Κόλχοισιν P. 4.212
εἶλε Μήδειαν ἐν Κόλχων δόμοις fr. 172. 7. -
2 Κόλχοι
Κόλχοςmasc nom /voc pl -
3 κόλχοι
κόλχοςmasc nom /voc pl -
4 Colchi
Colchī, ōrum, m. (Κόλχοι), die die Landschaft Colchis (s. unten) bewohnenden Völkerstämme, die Kolchier, u. meton. = Kolchis, Enn. tr. 286 (211). Cic. de nat. deor. 3, 54. Mela 1, 19, 2 (1. § 98). Hor. carm. 4, 4, 63: auratus aries Colchorum, Cic. poët. or. 163. – Sing. Colchus, ī, m., »ein Kolchier«, appell. = ein wilder u. grimmiger Barbar, Hor. de art. poët. 118. – Dav.: A) Colchicus, a, um (Κολχικός), kolchisch, Hor.: terra, Plin. – subst., Colchicon, ī, n. (κολχικόν), eine Pflanze mit giftiger Wurzel, Zeitlose (Colchicum autumnale, L.), Plin. 28, 129. – B) Colchis, chidis u. chidos, Akk. chidem u. chida, Akk. Plur. chides u. chidas, f. (Κολχίς), a) die durch das goldene Vlies u. durch Medea berühmte Landschaft in Asien, an der östlichen Seite des Schwarzen Meeres, das j. Mingrelien u. Abkhasien umfassend, Mela 2. § 57. Val. Flacc. 5, 505. Censor. 4, 12. – b) kolchisch, Val. Flacc.: subst., die Kolchierin = Medea, Hor. u.a. Dichter: griech. Akk. -ida, Prop.: Vok. Colchi, Ov. – spät. Nbf. Colchida, ae, f., wov. Abl. Colchida, Capit. Anton. Pius 10, 4 (codd. BP, die Ausgaben falsch Colchide). – C) Colchus, a, um, kolchisch, Ov.: venena, von Medea, Ov.: rhombus, magisch, zauberisch, Mart.
-
5 ἐπι-χράω
ἐπι-χράω (s. χράω), 1) s. ἐπικίχρημι. – 2) nur im imperf. angreifen, anfallen, ὡς δὲ λύκοι ἄρνεσσιν ἐπέχραον, Il. 16, 352. 356; μητέρι μοι μνηστῆρες ἐπέχραον οὐκ ἐϑελούσῃ Od. 2, 50, sie sind auf die Mutter, in ihr Haus eingedrungen, Pind. frg. 44 u. sp. D.; ἀλλήλαισιν Qu. Sm. 8, 74; auch c. acc., ἀνάγκης, ἥ με καὶ ἐνϑάδε νεῖσϑαι ἐπέχραεν, die mich zwang hierher zu kommen, Ap. Rh. 3, 431; absolut, von heftigen Winden, losbrechen, 2, 498; auch Κόλχοι δίζεσϑαι ἐπέχραον, sie stürmten einher, zu suchen, 4, 508; übh. berühren, anfassen, τινός, 2, 283; τινά, Qu. Sm. 11, 480.
-
6 ἐκ-πίπτω
ἐκ-πίπτω (s. πίπτω), heraus-, herabfallen; σκῆπτρον δέ οἱ ἔκπεσε χειρός, fiel ihm aus der Hand, Od. 14, 31; δίφρου, ἵππων, Il. 11, 179. 13, 399, wie δίφρων Soph. El. 739; ἀντύγων ἄπο Eur. Phoen. 1193; ἐκ τοῠ τρήματος Ar. Lys. 419; ἐκ τοῠ ἐπιτηδεύματος Plat. Rep. VI, 495 a. Oft absol., ϑαλερὸν δέ οἱ ἔκπεσε δάκρυ, entfiel ihm, Od. 16, 16. Von Bäumen, umfallen, Theophr. – Von Soldaten, einen Ausfall machen, Her. 9, 74; ἐξ οἰκίας ἐκπεσόντες ξίφη ἔχοντες σφαγὰς ποιοῠσι Xen. Hell. 3, 2, 27; An. 5, 2, 18 u. öfter, wie Sp., z. B. Pol. 12, 19, 6. – Oft liegt darin der passive Begriff vertrieben, verdrängt werden, πρὶν ἂν Ζεὺς ἐκπέσῃ τυραννίδος Aesch. Prom. 758, vgl. 759. 950 (πρὸς ὧν, womit zu vgl. Soph. κρεῖσσον γὰρ πρὸς ἀνδρὸς ἐκπεσεῖν, d. i. überwunden werden, Antig. 675); 959; ἄϑαπτος ἐκπέσοι χϑονός, aus dem Lande geworfen werden, Soph. Ai. 1156, vgl. O. C. 770, ins Exil gehen; οἱ Κόλχοι ἐκπεπτωκότες τῶν οἰκιῶν, aus ihren Wohnsitzen vertrieben, Xen. An. 5, 2, 1; πολέμῳ ἢ στάσει ἐκπ. Thuc. 1, 2; absol., οἱ ἐκπεσόντες, die Exilirten; Plat. vrbdt τινὲς τῶν ἐπιϑυμιῶν αἱ μὲν διεφϑάρησαν, αἱ δὲ καὶ ἐξέπεσον Rep. VIII, 560 a; ἐκπίπτειν ὑπὸ Μήδων ἐκ Πελοποννήσου, durch die Meder vertrieben werden, Her. 8, 141; ἐκπεσόντες ὑπὸ τοῠ πλήϑους Thuc. 4, 66; ὑπ' ἐκείνου βίᾳ ἐκ τῆς μισϑώσεως Dem. 37, 6. – Ans Land geworfen, verschlagen werden, ἐκ δ' ἔπεσον ϑυμηγερέων Od. 7, 283; ναυαγὸς ἐξέπεσον εἰς γῆν τήνδε Eur. Hel. 409; πρὸς πέτραις 1211; κατὰ ϑάλατταν ἐκπ. πρὸς τὴν χώραν Plat. Legg. IX, 866 c; ἐς τὸν λιμένα Thuc. 2, 92; vgl. Xen. An. 6, 2, 2; auch von Sachen, 7, 5, 13. – Einer Sache verlustig gehen, sie verlieren; ἐκπ. ἐκ τῆς δόξης Isocr. 5, 64; ἐκ τῶν ἐόντων Her. 3, 14; ἀπὸ τῶν ἐλπίδων Thuc. 8, 81. – Von Theaterstücken, durchfallen, Arist. poet. 24; von Dichtern u. Schauspielern, ἐξέπιπτες, ἐγὼ δὲ ἐσύριττον Dem. 18, 265; ἐκπίπτοντες καὶ συριττόμενοι Luc. pro merc. cond. 5. Von Rednern, die sich nicht in der Volksgunst halten können, Plat. Gorg. 527 a; ὁ λόγος ἡμῖν ἐκπεσὼν οἰχήσεται, wird durchfallen, Phil. 13 d; in der Rede stecken bleiben, Luc. Nigr. 35; ἐκπίπτειν τοῠ λόγου, herauskommen, Aesch. 2, 34. – Ausschlagen, ausfallen, ἡ τοῖς Συρακουσίοις στάσις ἐς φίλια ἐξεπεπτώκει Thuc. 7, 50; ἐς ἀλλότριον εἶδος, ausarten in, Plat. Rep. VI, 497 b; νῦν ἐπὶ τοσοῠτον ἐκπεπτώκαμεν ὥςτε κατακεῖσϑαι δαινύμενοι Ath. I, 18 c; ἐς λήϑην τινός, vergessen, Aesch. 1, 179. – Αἱ ψῆφοι ἐξέπεσον, wurden ausgeschüttet, Xen. Conv. 5, 10. – Vom Orakel, es wird von einem Orte aus ertheilt, aus dem Heiligthum, ψευδεῖς εἰσιν οἱ νῠν ἐκπίπτοντες ἐκεῖ χρησμοί Luc. Alex. 43; vgl. D. L. 1, 32; φωνὴ ἐξ ἄλσους, tönt aus dem Han hervor, Plut. Popl. 9. – Allgemeiner, auskommen, unter die Leute kommen, bekannt werden, ἐς ἀνϑρώπους Plat. Ep. II, 314 a; ταύτης τῆς ἀποκρίσεως ἐκπεσούσης Pol. 31, 8, 10.
-
7 κελαινωψ
-
8 ουλοθριξ
-
9 Colchi
Colchī, ōrum, m. (Κόλχοι), die die Landschaft Colchis (s. unten) bewohnenden Völkerstämme, die Kolchier, u. meton. = Kolchis, Enn. tr. 286 (211). Cic. de nat. deor. 3, 54. Mela 1, 19, 2 (1. § 98). Hor. carm. 4, 4, 63: auratus aries Colchorum, Cic. poët. or. 163. – Sing. Colchus, ī, m., »ein Kolchier«, appell. = ein wilder u. grimmiger Barbar, Hor. de art. poët. 118. – Dav.: A) Colchicus, a, um (Κολχικός), kolchisch, Hor.: terra, Plin. – subst., Colchicon, ī, n. (κολχικόν), eine Pflanze mit giftiger Wurzel, Zeitlose (Colchicum autumnale, L.), Plin. 28, 129. – B) Colchis, chidis u. chidos, Akk. chidem u. chida, Akk. Plur. chides u. chidas, f. (Κολχίς), a) die durch das goldene Vlies u. durch Medea berühmte Landschaft in Asien, an der östlichen Seite des Schwarzen Meeres, das j. Mingrelien u. Abkhasien umfassend, Mela 2. § 57. Val. Flacc. 5, 505. Censor. 4, 12. – b) kolchisch, Val. Flacc.: subst., die Kolchierin = Medea, Hor. u.a. Dichter: griech. Akk. -ida, Prop.: Vok. Colchi, Ov. – spät. Nbf. Colchida, ae, f., wov. Abl. Colchida, Capit. Anton. Pius 10, 4 (codd. BP, die Ausgaben falsch Colchide). – C) Colchus, a, um, kolchisch, Ov.: venena, von Medea, Ov.: rhombus, magisch, zauberisch, Mart. -
10 κελαινώψ
Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > κελαινώψ
-
11 στυφελός
Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > στυφελός
-
12 ὁπλίζω
ὁπλ-ίζω, [tense] aor. ὥπλισα, [dialect] Ep. ὥπλισσα (v. infr.): [tense] pf. ὥπλικα ([etym.] παρ-) D.S.4.10: [tense] plpf.Aὡπλίκει D.C.78.6
:—[voice] Med., [tense] fut. - ίσομαι ([etym.] ἐφ-) AP9.39 (Music.), - ιοῦμαι Sch.Il.13.20 : [tense] aor. ὡπλισάμην, [dialect] Ep. ὁπλίσσατο (v.l. ὡπλ-) Od.2.20:—[voice] Pass., [tense] aor.ὡπλίσθην Hdt.2.152
, etc., [dialect] Ep.[ per.] 3pl.ὅπλισθεν Od.23.143
: [tense] pf., etc.—Hom. usu.uses the augm., but codd. haveὁπλισάμεσθα Od.4.429
,ὅπλισθεν 23.143
(v.l. ὥ-): (ὅπλον, cf. ὁπλέω, ὅπλομαι):— make or get ready, in Hom. of meats and drink,ἐπεί ῥ' ὥπλισσε κυκειῶ Il.11.641
;ὅπλισσόν τ' ἤϊα Od.2.289
; :—Med, δόρπον or δεῖπνον ὁπλίζεσθαι make oneself a meal ready, Od.2.20,16.453, Il.11.86 ;ὡπλίσσατο λύχνον Emp.84.1
; ὁ. θυσίαν θεοῖς cause it to be prepared, E. Ion 1124.2 of chariothorses, get ready, harness, equip,αὐτὰρ ὅ γ' υἷας ἄμαξαν.. ὁπλίσαι ἠνώγει Il.24.190
(so in [voice] Med., prepare or get ready for oneself,ἐΰτριχας ὡπλίσαθ' ἵππους 23.301
) ;ὥπλιζον ἵππους προμετωτιδίοις X.Cyr.6.4.1
:— [voice] Pass., of ships,νῆες.. ὁπλίζονται Od.17.288
; of any implements, ready for use,A.
Th. 433 ;θώρακα.. περιβόλοις ὡπλισμένον
furnished with,E.
Ion 993.3 of persons, esp. of soldiers, equip, arm, Hdt.1.127, E. Ion 980, etc.; also, train, exercise soldiers, Hdt.6.12 : in [dialect] Att. Prose, arm or equip asὁπλῖται, ὁπλίζειν τὸν δῆμον πρότερον ψιλὸν ὄντα Th.3.27
, cf. 6.100 ([voice] Pass.), Lys.31.15, etc.:—[voice] Med. and [voice] Pass., make oneself ready, prepare or equip oneself, get ready,ἀλλ' ὅ γ' ἄρ' ἔξω ἰὼν ὡπλίζετο Od.14.526
; ὅπλισθεν (for ὡπλίσθησαν) δὲ γυναῖκες the women got ready [for dancing], 23.143 ;Τρῶες.. ἀνὰ πτόλιν ὡπλίζοντο
were arming,Il.
8.55 ;ἀλλ' ὁπλιζώμεθα θᾶσσον Od.24.495
;χαλκῷ ὁπλισθέντας Hdt.2.152
;κατάπερ Κόλχοι ὡπλισμένοι Id.7.79
; ;ὁπλίζου, καρδία E.Med. 1242
: c. inf.,τοὶ δ' ὡπλίζοντο.. νέκυάς τ' ἀγέμεν, ἕτεροι δὲ μεθ' ὕλην Il.7.417
;βουσφαγεῖν ὡπλίζετο E.El. 627
:—in [voice] Med., also c. acc., ὁπλίζεσθαι χέρα arm one's hand, Id.Or. 926 (in [voice] Act., Id.Alc.35 (anap.)); ὁπλίζεσθαι θράσος arm oneself with boldness, S.El. 996, cf. AP5.92, 1 Ep.Pet.4.1: freq. c. dat. instrum., , cf. Ph. 267 ;θύρσοις διὰ χερῶν ὡπλισμέναι Id.Ba. 733
. -
13 ἐκπίπτω
ἐκ-πίπτω, heraus-, herabfallen; σκῆπτρον δέ οἱ ἔκπεσε χειρός, fiel ihm aus der Hand; ϑαλερὸν δέ οἱ ἔκπεσε δάκρυ, entfiel ihm. Von Bäumen: umfallen. Von Soldaten: einen Ausfall machen. Oft liegt darin der passive Begriff vertrieben, verdrängt werden; κρεῖσσον γὰρ πρὸς ἀνδρὸς ἐκπεσεῖν, d. i. überwunden werden; ἄϑαπτος ἐκπέσοι χϑονός, aus dem Lande geworfen werden, ins Exil gehen; οἱ Κόλχοι ἐκπεπτωκότες τῶν οἰκιῶν, aus ihren Wohnsitzen vertrieben; absol., οἱ ἐκπεσόντες, die Exilierten; ἐκπίπτειν ὑπὸ Μήδων ἐκ Πελοποννήσου, durch die Meder vertrieben werden. Ans Land geworfen, verschlagen werden. Einer Sache verlustig gehen, sie verlieren. Von Theaterstücken: durchfallen; von Dichtern u. Schauspielern. Von Rednern, die sich nicht in der Volksgunst halten können; ὁ λόγος ἡμῖν ἐκπεσὼν οἰχήσεται, wird durchfallen; in der Rede stecken bleiben; ἐκπίπτειν τοῠ λόγου, herauskommen. Ausschlagen, ausfallen; ἐς ἀλλότριον εἶδος, ausarten in; ἐς λήϑην τινός, vergessen. Αἱ ψῆφοι ἐξέπεσον, wurden ausgeschüttet. Vom Orakel: es wird von einem Orte aus erteilt, aus dem Heiligtum; φωνὴ ἐξ ἄλσους, tönt aus dem Hain hervor. Allgemeiner: auskommen, unter die Leute kommen, bekannt werden -
14 ἐπιχράω
ἐπι-χράω, angreifen, anfallen; μητέρι μοι μνηστῆρες ἐπέχραον οὐκ ἐϑελούσῃ, sie sind auf die Mutter, in ihr Haus eingedrungen; c. acc., ἀνάγκης, ἥ με καὶ ἐνϑάδε νεῖσϑαι ἐπέχραεν, die mich zwang hierher zu kommen; absolut, von heftigen Winden: losbrechen; auch Κόλχοι δίζεσϑαι ἐπέχραον, sie stürmten einher, zu suchen; übh. berühren, anfassen
См. также в других словарях:
Κόλχοι — Κόλχος masc nom/voc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
κόλχοι — κόλχος masc nom/voc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
COLCHE — inter Oceani Orientalis oppida et Indica, apud Aethicum in Cosmogr. Sigoton, Palibothra, Alexandropolis, Adlenitae, Colche, Patale: uti in duobus antiquissimis Regiae Bibliothecae codicibus scriptum. At in alio longe vetustissimo Thuanaeo, qui… … Hofmann J. Lexicon universale
COLCHIs — idis, regio Asiae iuxta Pontum, regnum Aeetae Regis, et Medeae patria, Corace monte (qui est Tauri pars) a septentrione, ab ortu Iberiâ, a Meridie Phaside, ab occidente Euxinô Poutô clausa. Huc ferunt Iasonem cum Argonautis navigâsse, Medeaeque… … Hofmann J. Lexicon universale
Kolchides — (griechisch Κολχίδες), „die Kolchierinnen“, ist der Titel einer fragmentarisch überlieferten Tragödie des Sophokles, die von der Argonautensage handelt. Seine Handlung ist aus den Scholien (zu AR III 1040c) bekannt. Außerdem geben uns einige… … Deutsch Wikipedia
КОЛХИДА — • Colchis, Κολχίς, страна (известная уже по сказанию об аргонавтах) к востоку от Понта Эвксинского, между Кавказом, Иберией и Арменией, с реками: Άκαμψις (н. Чорук) и Φα̃σις (н. Рион) и городами: Φασις (н. Поти), укрепленной милетской … Реальный словарь классических древностей
PINNICUM seu PINNINUM — Graece Πιννικὸν seu Πίννινον, aliquando pro margarita, ut vidimus supra, in voce Pinna: nonnumquam pro lanugine, qua pinnae comant, quamque vellus marinum vocat Tertullian. de Pallio, c. 3. Graeci etiam πίννινον ἔριον et πιννικὸν dicunt. Unde… … Hofmann J. Lexicon universale
μέτηλυς — μέτηλυς, υδος, ὁ, ἡ (ΑΜ) 1. αυτός που μεταβαίνει από έναν τόπο σε άλλο 2. αυτός που εγκαθίσταται σε ξένο τόπο, μέτοικος («Κόλχοι ναιετάουσι, μετήλυδες Αἰγύπτοιο», Διον. Περ.) αρχ. (και ως επίθ.) αυτός που εναλλάσσεται, που αλλάζει θέση («μέτηλυς… … Dictionary of Greek
οπλίζω — (ΑΜ ὁπλίζω) (ενεργ. και μέσ.) 1. (ιδίως για στρατιώτες) εφοδιάζω κάποιον με όπλα, αρματώνω (α. «αυτός όπλισε τον δολοφόνο» β. «κατά περ Κόλχοι ὡπλισμένοι έστρατεύοντο», Ομ. Οδ.) 2. μτφ. ενισχύω, τονώνω, δυναμώνω («η παιδεία οπλίζει τον άνθρωπο… … Dictionary of Greek
Αλκίνοος — I Όνομα μυθολογικών προσώπων. 1. Βασιλιάς των Φαιάκων, κατοίκων της νήσου Σχερίας, γιος του Ναυσιθόου, εγγονός του Ποσειδώνα, σύζυγος της Αρήτης, πατέρας της Ναυσικάς. Ήταν περίφημος για τη φρόνησή του και την αγάπη που του έδειχναν οι θεοί.… … Dictionary of Greek